BİR BLOG ÖYKÜSÜ(1)

B ir zamanlar bizim bilgisayarlarımız yoktu ama okunacak çokça kitaplarımız, yazılacak özel
günlüklerimiz vardı. Günlükler kimseyle paylaşılmazdı, kişiye özeldi.
Birileri bizi gözetlemezdi,dinleme cihazları,gizli kameralar yoktu, ya da biz öyle bilirdik.
Birbirimize inanır, güvenirdik, kızar eleştirirdik de.
Şairin dediği gibi "Bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine" yaşardık.
İçtendik ama yüzgöz olmazdık.
Sınıf başkanı yaramazları tahtaya yazar ama öğretmen gelmeden silerdi,bağışlayıcıydık.
İsimsiz dilekçeler işleme konmazdı.
Öğretmen içimizden birini azarlasa dövse hepimizin canı yanardı.
Onurluyduk, utanınca kızarırdık.
Bakışlarla beğenir, şiirlerle konuşurduk.
Para değil, namus ve şeref önemliydi. İtibar baş tacıydı.
Ama zaman o zaman değil.
Eskisek de yaş alsak da çağın gerisinde kalmamak lazım.
Gençleri anlamak için yaşama ayak uydurmak lazım.
Bilgisayar hızına erişemesek de adımlarımız yavaşlasa da beynimizi tazelemek gerek.
"Bilgisayarda dünya ne kadar yakın, insan ne kadar uzak" diye düşünürken;
Artık bir günlüğüm yok, ama benim de bir bloğum var...