Henüz hastaneden çıkamadı;
Zor soluk alıyor, yoğun bakımda,
Serumlar bağlanıyor küçücük bedenine.
Oysa gezmeye gelmişti İstanbul'a...
Önce kulakları sağır eden bir ses duyuldu;
Havada uçuşan metal parçacıkları,
Bir ateş çemberi, alevler... alevler...
Meydanın ortasında boş bir bebek arabası kaldı,
Asya Bebek arabasında yok...
Bir hastanede kocaman bir odada,
Kocaman bir yatakta baygın yatıyor,
İstanbul'u gezemeden
Hastanede buldu kendini...
Daha ne çok şey vardı göreceği, öğreneceği.
Henüz 2,5 yaşındaydı, koşamadı, kaçamadı cehennemden...
Ah Makbule hanım, ateş düştüğü yeri yakıyor, kendi başımıza geldiğini düşünemiyoruz bile, sizin, benim bebeğim de olabilirdi ama bunu düşünemiyor insan, beynin tuhaf bir çalışma sistemi var sanki engelliyor, o kişiyle ne kadar empati yapmaya çalışsak da ama bir saniye bile olsa düşünüyorum, o yoğun bakım odasının önünde beklediğimi, yatanın benim bebeğim olduğunu:( Allah ana, babasına sabır versin:( çıldırmak işten değil:( inşallah kurtulur yavrucak:( sebep olanları biliyoruz sadece o teröristler değil, onları şımartanlar, palazlandıranlar. Alayı helak olsun inşallah. Nasıl beddua eder oldum işe yarar mı bilmiyorum ama ediyorum işte...:(
YanıtlaSilAslında bu korkunç olaylarda her ölümün, her yaralının ardında dramatik bir öykü var. Yürek burkan, can acıtan öyküler. Ben onlardan çok etkileniyorum. Siz de mutlaka öylesiniz. Haberlerde boş kalmış arabayı görünce hemen yazmak geldi içimden.
SilDileriz Asya Bebek ve diğer yaralılar sağlıklı günlerine dönerler.
Yorumunuza teşekkür ederim.
Cumhuriyetimizin en karanlık ve en acı günleri...
YanıtlaSilDileriz tarih bu karanlık günleri bir gün aydınlatacak ve sorumluları yargılayacaktır.
SilÜlkemin en kötü günleri. Aydınlik günler görelim inşallah
YanıtlaSilsevgili öğretmenim ...
Bu karanlıktan çıkıp aydınlık günlere ulaşmayı ben de nasıl özlüyorum.
SilSevgiyle...
Rabbim oyunlarını kendilerine cevirsin öyle yandı ki içimiz nasıl sogur bilmem Inşallah tekrarlanmaz
YanıtlaSilBaşka acılar, başka kayıplar yaşanmasın diliyoruz. Ülkemizin üstüne bir kabus çöktü adeta...
SilHer düşünüşümde kendi çocuklarım geliyor aklıma...Sonra annesini düşünüyorum...En son da memleketin haline geliyorum...Her düşünüşümde yüreğim parçalanıyor.Mutlaka bir gün bitecek bu karanlık günler diye teselli ediyorum kendime :( Sorumluları elbet cezalarını bulacaklar diyorum hayal kırıklıkları içersinde :(((..Rabbim kuzucuğa bütün yaralılara acil şifalar versin...
YanıtlaSilEmpati yaptığımızda asıl acıyı o zaman hissediyoruz doğru. Keşke herkes öyle düşünüp hissedebilseydi. "Ya benim başıma gelseydi" diyebilenler için acı daha hissedilir oluyor. Acı, kan, gözyaşı günleri bitmeli artık.
Silbu karanlığın da bir sonu olmalı..
YanıtlaSilKeşke... Karanlık bir gecenin ardından güneşin doğması gibi...
Sil