DOĞAYLA BULUŞMA

      DOĞAYLA BULUŞMA

Doğa hep çocukları bekledi;

Özlemle, sabırsızlıkla,

Dört gözle bekledi...

Onların neşeli seslerini, 

Koşarak uçurtma uçurmalarını

Kuşlarla konuşup

Sincaplara el sallamalarını 

Çocuklar da doğayı özlediler elbette;

Dağlara seslenip yankılar dinlemeyi

Ağaçlara sarılmayı, hamakta sallanmayı

Taze meyvelerden toplamayı,

Papatyalardan taç yapıp,

Gelinciklere gülümsemeyi...

Ve bir gün buluştular;

Güneş aydınlattı her yanı,

Sular şırıl şırıl aktı dağlardan ovalara .

Ağaç kovuklarında saklambaç oynadılar,

Cevizlerin gölgesinde dinlendiler.

Yer-gök çınladı çocuk kahkahalarıyla .

Doğa çocukları kucakladı ,

Yılların özlemiyle.

En çok ağaçlar sevindi,

Yalnız olmadıklarına...

Makbule ABALI