Bir kadın haykırdı gecenin sessizliğinde;
Dünyanın çok uzak bir köşesinde
Denizler ötesinde...
Var gücüyle bağırdı,
Sesi dağlarda yankılandı
Ama duyuramadı sesini...
Sonra sesler birbirine karıştı,
Çok uzak yörelerden, kentlerden, köylerden kadınlar;
Kimi hasta, yoksul, tek başına,
Kimi bir çocuk gelin, henüz büyümemiş,
Kimi geçim derdinde. evinde aş yok,
Kimi mülteci, evinden, yurdundan uzakta.
Kimi yalnız, mutsuz, sevgisiz,
Bir diğeri aşk uğruna can derdine düşmüş...
Sesler birbirine karıştı
Acılı kadınlar korosunda
Ama kimse duymadı ağıtlarını, feryatlarını,
Sessiz çığlıklarına ses veren olmadı,
Oysa tüm dünyada o gün onların günüydü...
Makbule ABALI
Onların günü mü?
YanıtlaSilBence o cenahta kıpırtı yok,
Bütün haykırışlar boşa!
8 Mart bir çiçekle unutulacak,
Unutulacak o feryatlar.
Orta Çağdan bu yana adı değişmiş sadece,
Cadı demiyorlar, onun adı bir çiçek.
Sömürü aynı sömürü,
Korku aynı korku.
Büyük bir mucize lâzım,
Dünyayı tersine döndürecek.
Yoksa, dünya aynı dünya,
Kadın aynı kadın.
Değişen bir şey yok...
Bazen öyle düşünmekle birlikte karamsar ve umutsuz olmak istemiyorum. Küçük de olsa yeni gelişimler ve değişimler var.Bazı yörelerde de tam tersine gerilemeler ve olumsuz değişimler var. Eğitimin çok büyük rolü var.
SilBelki mucize değil ama kişisel çabalar, kurumsal hareketler güzel işler yaratabilir. Umarım zaman bizleri haksız çıkarmaz.
Katkınıza teşekkürler.
Dün Mersin'de katıldığım bir Kadınlar Günü etkinliği beni çok umutlandırdı.
bir gün duyulur işallah ülkemizde :)
YanıtlaSilKeşke... Onca zorluğu çeken kadınlar daha güzel günleri hak ediyorlar. Dileriz seslerini duyururlar.
SilSevgiyle.