Her felakette unutulmayacak anlar, belleklere kazınan adlar, fotoğraflar vardır. Rüyalarımıza girer bazen, bazen kabusa dönüşür.
Bir mucizenin adıdır o. Efsane gibi yıllarca dilden dile dolaşır.
Son İzmir depreminde depremden saatler sonra kurtuluşlarına tanık olduğumuz 3 yaşındaki Elif, 4 yaşındaki Ayda ve onları kurtaran ekiplerin başındaki adsız kahramanlar gibi...
Elif kahramanının elini tutmuş. Toprak altındaki enkazdan ellerin dayanışması ile çıktılar. Ünlü şair yazar Ataol Behramoğlu'nun bir zamanlar kullandığı bir deyim geldi aklıma ; "İnsan sıcağı"
Ve Rıfat Ilgaz'ın şiiri:
Elim birine değsin
Isıtayım üşüyünce
Boşa gitmesin
Son sıcaklığım !
Zor günlerde dayanışmaya, paylaşıma, empatiye, anlayışa nasıl da ihtiyacımız var.
..
Bu empati, paylaşma herkeste yok ne yazık ki. Sosyal medyadaydı sanırım, bir habere rastladım. Ayda'yı kurtaran bir adam çocuk henüz enkazın altında iken onu alnından öpmüştü. Son derece içten ve duygu dolu bu davranışı kendini bilmez biri tarafından eleştirilmiş, çocuğu ne hakla öptüğü sorgulanmıştı. Bu tür insanlarla aynı havayı teneffüs etmek dahi beni korkutuyor.
YanıtlaSilBöyle zamanlarda ne yazık toplumun içine yankesiciler, vurguncular, durumdan yararlanmak isteyen kötü niyetli tipler de olabiliyor. Ama herkesi bu gözle değerlendirmek çok kötü tabii.
SilHele yardım ekipleri belli ilkelerle canla başla, özveriyle çalışıyorlar. Hemen suçlamak çok yanlış olur.
Toplumumuzda bir güven eksikliği oluştu, Ama öyle çok şeye tanık olduk ve yaşadık ki.
Sağlıkla, umutla.
Bizler paylaşmayı seven insanlarız çok şükür. Allah yardımcısı olsun herkesin:( Sevgiler...
YanıtlaSilGerçekten öyleydik. Ve bunu hissettirmeden yapardık. Zamanla azalıyor her güzel özelliğimiz. Ama neyse ki hala canı yananla içi yanan, acı çeken bir dolu insanımız var.
SilSevgiyle, mutlulukla...
eevet yaaa ayda umut verdi bizeee :)
YanıtlaSil