YAŞAM KÖPRÜSÜ ...

Sağlıklı zamanımızdaki ruh halimizle hasta zamanımızdaki ruh halimiz ne kadar farklıdır. İyi günde, kötügünde aynı insan, iki farklı ruhsal yapı. İçimizi dışarıya yansıtıyoruz; yüz mimiklerimizle, beden dilimizle, ses tonumuzla, gözlerimizle, gülüşümüzle kendimizi dışa vuruyoruz. 

Hastalandığımızda doktor arayışına giriyoruz. Doktorlların iletişimi ne kadar önemli; Güler yüzlü olsun, alanında bilgili olsun, sorularımıza yanıt versin istiyoruz. Hastalıklar insanı biraz karamsarlığa sokuyor, bazı zamanlar ölümü düşündürüyor. Yaşamla ölüm ince bir köprünün iki ucunda buluşuyor. Ve yaşamla ölüm hassas bir terazi gibi dengede durmaya çalışıyor.

İyi günde, kötü günde birbirini sınıyor adeta eşler; Yıllarca birlikte zorlukların üstesinden gelmeye çalışmışsanız, gene omuz omuza, el ele,kol kola zorlu bir yolda ilerliyorsunuz. Hastalıklar dış dünyayla bağlarımız belli ölçülerde kapatıyor, bazen kalın duvarlar örmemize neden oluyor. Her hastalık insanın yeniden kendini sorgulamasına, yeniden iç dünyasıyla hesaplaşmasına yol açıyor.

Her mesleğin kendine özgü özellikleri. farklı yetenek ve becerileri var. Özellikle ddoktorluk, insani özelliklerin ağır bastığı bir meslek. Doktorlara güvenmediğimizde hayat da kayıyor ayaklarımızın altında. Normal yaşam kesintiye uğruyor. Hayatı adeta ağır çekime alıyorsunuz.

2019 bizim için sağlık sorunlarıyla başladı. Oldukça zor günler yaşadık. Yanınızda sizinle birlikte üzülen, canı yanan, adeta aynı acıyı paylaşan bir can yoldaşınız, eşiniz varsa hayat kolaylaşıyor elbette. Olağan zamanlardaki işlerinizi yapamadığınız dönemlerde işlerin paylaşımı, hayatı da kolaylaştırıyor. Bu durum kalabalıklar içindeki yalnızlığı daha farklı kılıyor. hayata anlam katıyor.

Sağlık hizmetlerinin bir ülke için nasıl önemli olduğunu bu yıl bir kez daha anladık. 2019 bayramlarını bile biz hep hastanelerde geçirdik. Sağlıkta öncelikle insana saygılı, sevgi yüklü, merhametli , iyi doktorların hasta için ne büyük güvence olduğuna bir kez daha yürekten inandık. 

Sesimize kulak veren, bizi zamanında duyan, insani özelliklerini kaybetmemiş tüm tıp insanlarını saygıyla, minnetle anıyoruz. Güler yüzlü, gözlerinin içi gülen, merhametli, işine saygılı tıp personeli iyi ki var'lar. 

Adını sayabileceğim değerli doktorlarımız iyi ki yanımızda olarak varlıklarını duyurdular. Ve siz sevgili Aynur Özge Hocam, her zaman gönül listemizde "Unutulmazlar" arasında yeriniz en üst sıralarda olacak.

İnanıyorum ki; sağlık sektöründe görkemli binalardan çok, işine gönül vermiş yürekli insanlara ihtiyaç var.

Makbule ABALI

ANILARLA BAŞ BAŞA...

Hayatınızda bazı günler, anlar vardır; yaşanmış, anılar bırakmış, izleri yaşamınızı etkilemiş günler. Tüketim toplumlarına hizmet etmekten çok, özel yaşamınıza düşünce, tavır ve davranış olarak farklılık katan günler... Babalar Günü mesela; Bu gün sizin hayatınızda hangi anılarla yer alıyor? Babanızın hayatınızdaki rolü neydi? Düşünmek, çoğu kez insana iyi geliyor, olaylara geniş bir yelpazeden bakmasını sağlıyor.

Sevginin gücüne her zaman inanmışımdır. Theodere Hesburgh babalarla ilgili şöyle diyor; "Bir babanın çocuklarına yapabileceği en büyük yardım, annelerini sevmektir." Annemi de, babamı da çok severdim. Her ikisi de annelerini çok erken yaşta kaybetmişler. Babamın avukat olarak çalıştığı yazıhane evin alt katındaydı. Çocukluk, sık sık aşağı iner, sağ olup olmadığına bakardım. 

Bilirim, bazı insanlar çok severler ama abartılı bir sevgi gösteremezler. Bu konuda ben de babama çekmişim.Oysa küçük kardeşlerim nasıl da sevgi gösterisinde bulunurlardı. Sevginizi anlatmanın türlü çeşitli yolları var. Sevgi içten gelen, hissedilen bir şey zaten.

Babamın gelişleri unutulmazdı benim için. İş dönüşü eve gelince kapıları açar, Adana güneşi tüm görkemiyle evin içine dolardı. Sanki dünya daha sıcak, daha aydınlık olurdu. Yazın Bürücek Yaylasına çıktığımızda hafta sonu eve dönüşü ne güzel olurdu. Siparişimiz olan kitaplar, dergiler...Paketleri açmak harikaydı. Sürprizleri o yüzden çok severim.

Çocuklar için bağlılık, güven duygusu, sevgi ne kadar önemlidir. Baba yolu gözleyen çocukları çok iyi anlarım.Babasını kaybetmiş çocuklar... Beklemek, özlem duymak zordur, hele çocuklukta... Kız çocukları genellikle kişilik ve karakter olarak babalarına benzeyen erkekleri tercih ederler. İsabetli bir seçimdir bu. Bir güven tazelemedir adeta. 

Yaşayan ya da kaybettiğimiz tüm babaları saygıyla anıyorum. "Baba" gibi davranışlara sahip tüm duyarlı insanlara da selam olsun.

GEÇMİŞE ÖZLEM...

"Eski-yeni" kavramları bana çok şey düşündürür. Eski'de bazen eskimişlik, yıpranmışlık yoktur ama değer kaybı vardır. hatır, gönül kırgınlığı vardır. Gün gelecek belki bugünün gençleri geçmişten, günümüzden özenle söz edecekler. Zaman akıp giderken pek çok değeri de sürükleyerek götürecek.

İnsani değerler de belki erozyona uğrayacak . İNSAN biraz daha tek başına, yalnız, çaresiz,güvensiz kalacak. İnsanın özünde geçmişe özlem, her dönem olmadı mı? Bazen eğitime, bazen yaşam tarzına ama özellikle giderek düşen insani değerlere...

Eski bayramları uzun uzun anlatmak değil amacım. 
Ama özellikle neleri özlüyorum, neleri anıyorum, arıyorum, kısaca onları vurgulamak istiyorum.
Her bayram içimiz titreyerek haberlerde trafikteki kaza ve ölüm istatistiklerini izliyoruz. Geçmişte böyle bir şey yoktu. 

Tebdil-i mekanda ferahlık vardır anlayışıyla herkes bir yerlere gitme çabasında. Bayram bir nevi tatıl gibi algılanıyor. Tek başına, toplumdan uzakta. İnsanlar artık kalabalıklar içinde yalnızlığı seçiyor. "İnsan sıcağı" soğudu. Geçmişte "yemek" aile bütünlüğünü sağlayan bir etkinlikti. 

Yıllar öncesinin beyaz örtülü, çok insanlı, imece usulü yapılan güzel yemekli, çiçekli sofralarını özlüyorum. 
İl dışından gelmiş akrabalarımız, yatılı konuklarımız olurdu. Arefe günü mezarlıklara ölmüş yakınları ziyarete gidilirdi. 

İnsan önemliydi. Asıl bayramı çocuklar yaşardı. Küçük hediyeler, cep harçlıkları, mendil ya da çorap...
Şimdilerde çocuk olmamakla birlikte o günlere özlem duyuyorum. Günümüz çocukları yıllar sonra neler anlatacaklar acaba...?
Bir bayram daha yaşandı, bitti. Sağlıkla, mutlulukla, huzurla güvenle, vefayla yaşanacak daha nice güzel bayramlara...

Makbule ABALI

YAŞAMAYA DAİR...

Yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
bir sincap gibi mesela,
yani,
 yaşamanın dışında ve ötesinde 
hiçbir şey beklemeden
yani bütün işin gücün yaşamak olacak.

Yaşamayı ciddiye alacaksın
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin ,
beyaz gömleğinle bir laboratuvarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel, en gerçek şeyin
yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Yani öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak yani ağır bastığından.

Diyelim kiağır ameliyatlık hastayız,
yani beyaz masadan 
bir daha kalkmamak ihtimali de var.
Duymamak mümkün değilse de
 biraz erken gitmenin kederini
biz yine de güleceğiz anlatılan Bektaşi fıkrasına,
hava yağmurlu mu, diye bakacağız pencereden,
yahut da yine sabırsızlıkla bekleyeceğiz
en son ajans haberlerini.

Diyelim ki dövüşülmeye değer bir şeyler için,
diyelim ki, cephedeyiz
Daha orda ilk hücumda, daha o gün
yüzükoyun kapaklanıp ölmek de mümkün.
Tuhaf bir hınçla bıleceğiz bunu,
fakat yine de çıldırasıya merak edeceğiz 
belki yıllarca sürecek olan savaşın sonunu.

Diyelim ki hapisteyiz,
Yaşımız da elliye yakın,
daha da on sekiz sene olsun açılmasına
demir kapının.
Yine de dışarıyla beraber yaşayacağız,
insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgarıyla
yani duvarın arkasındaki dışarıyla.

Yani, nasıl ve nerde olursak olalım
hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak ...

Nazım HİKMET

KARANLIKTAN AYDINLIĞA...

Önce kapkaranlıktı gece,
Sonra mehtap aydınlattı gökyüzünü.
Gecenin titrek ışıkları 
Buluştu sabahın ilk ışıklarıyla;
Fısıldaştılar, konuştular bir süre,
Evlerde ışıklar kapandı birer ikişer
Gün başlamaya hazırlandı;
Gecenin keskin kokuları azaldı,
Yasemin, hanımeli, reyhan.
Kokular renklerle yer değiştirdi;
Altın sarısı, limon sarısı, pembe,turuncu,
Sarının bütün tonları güneşle buluştular.
Gecenin tiz sesleri,
Sabahın pes sesleriyle birleşti...
Gün alacakaranlık bir tonda başladı.
Renkler, kokular, sesler
Hayatın akışına karıştı.
Alacakaranlık gecenin gizemi
Gökyüzünün ışıklarıyla yer değiştirdi.
Mehtap terk ederken gökyüzünü,
Mavinin en güzel tonları aldı onun yerini.
Karanlık yerini aydınlığa bıraktı...

Makbule ABALI

ARMAĞAN...

Hediye vermek de, almak da bir sanattır, inceliktir diye düşünenlerdenim. Yollarına gül döktüğünüz bir insan, o güllerin üstüne basarak bir tekini bile elini almadan gelip geçiyorsa güller bile kırılır bu duruma. (Abartılı bir örnek tabii.)

Bir papatyaya anlamlı bir not iliştirirsiniz, papatya karşısındaki insana adeta kan verir, can tazeler. Bir küçük çocuğun yaptığı bir resim, yaşamın aynası gibidir. O kağıda ne çizildiğinden çok ne anlatılmak istendiği önemlidir. En ucuz malzemeyle en paha biçilmez hediye ortaya çıkmıştır.

Bir gün ansızın kapı çalınır, kargo gelmiştir; Hiç ummadığınız bir anda, beklemediğiniz bir armağanla.
El emeği , göz nuru, emek harcanarak size özel yapılmış doğal bir armağan. Ya da sevdiğiniz bir şiir kitabı.Mutluluk... yanıbaşınızdadır. İçiniz coşkuyla dolar. Sonsuz teşekkürler sevgili Ayşen, sevgili Leman Öğretmenim.

Bazen yürekten yazılmış ya da söylenmiş birkaç cümle , bir resim yıllarca saklamaya değmez mi ? Bir kutuda, bir kitap arasında, bir çerçevenin içinde. Gerçek yeri gönlünüzde... Yaşama anlam katan, onu değerli kılan, güzelleştiren her şeyi seviyorum. Hayat, onlarla çok daha güzel...

Makbule ABALI

ÖZEL BİR GÜN...

Bazen düşünürüm;Farklı yaşamlar, farklı coğrafyalar, farklı iklimler, farklı sorun ve beklentiler insanları da farklı kılıyor. Bu konuda sadece insan gözlemleri değil, fotoğraflar da ne çok şey anlatır kişiye. "Fotoğraf okur yazarlığı" insan kişilikleri açısından, insan tanıma bakımından cazip geliyor bana. 

Anne-çocuk fotoğraflarına baktığımızda ya koruyuculuk ya da yoğun bir sevgi-şefkat gözlüyoruz.Ve genellikle çocukların aldıkları uyku veya davranış pozisyonları (bazen cenin pozisyonu) sonradan da devam ediyor. Adeta alışkanlık gibi. Bazen dizlerini karnına çekerek uyuması ya da iki el birleştirilmiş, kendini korumaya almış gibi... 

ANNE; Bu sözcüğün hakkını veren, davranışlarında ve düşüncelerinde bilinçle kullanan, anne olmasa bile tüm çocuklara "anne gibi" davranan, yüreği sevgi, ilgi, özenle yüklenmiş tüm anneleri, anne adaylarını saygıyla, sevgiyle anıyorum. İyi ki varsınız. 

Annelerini kaybetmiş tüm dost ve arkadaşlarımın acısını paylaşıyor, sabır ve başsağlığı diliyorum. Anıları yaşatabilenlere ne mutlu. 
Yitirdiklerimize; Yokluğunuz bile varlığımıza değer katıyor, bizi "biz" kılıyor. Emeklerinize sonsuz teşekkürlerimizle...

Makbule ABALI .

ESKİ RAMAZANLAR MİMİ

Blog dünyasında bu yıl sanki mim'ler çoğaldı. Belki bir gün ben de düşündürücü sorularla bir mim hazırlamayı düşünürüm. Bu kez sevgili İstiridye Avcısı arkadaşımız güzel bir mim hazırlamış. Mim'ler "beyin jimnastiği" gibi oluyor diye düşünüyorum. Sorular üzerinde düşünmek iyi geliyor insana...

1- Ramazanı bir hediye paketine benzetirsek , sizin için nasıl bir paket olurdu , içinde sizin için neler olurdu?

"Hediye" deyince çok farklı şeyler algılıyorum: Hayatım boyunca bir hediye verirken de, alırken de hep bir anlamı olsun istedim. Görkemli, pahalı hediyeler değil, Hayatı kolaylaştıran, bir işlevi olan, insanca düşüncelerle verilen , sunulan şeyler. 

Güzel hayaller kurmanın hepimize iyi geldiğine inanıyorum. 

Ramazan paketine vefa, sadakat, güleryüz, incelik, saygı, dostluk ve kucaklar dolusu sevgi katılabilseydi keşke. Birkaç paket makarna, birkaç kilo pirinç, mercimek, un, tuz, yağ kaç hafta karın doyurur bilemem ama o hediye kolilerinin yerine hiç olmazsa Ramazanda davranışlarımızı değiştirebilsek. Belki kimilerinde kalıcı hale dönüşür...

2- Ramazan ile ilgili en net anınız hangisidir ? Size kazandırdığı hislerle birlikte anlatır mısınız?

Mutfakla ilgili her şey benim için caziptir. Sofra düzeni, farklı yemekler hazırlamak, değişik tarifler denemek... Çocukken de gençlikte de, sonrasında da alışkanlıklar çok değişime uğramıyor. Sofraya önce kahvaltılıklar konurdu, ramazana özgü pideyi biz çocuklar çok severdik. Pek gezmeye götürülen çocuklar değildik ama annemle birlikte katıldığım, hiç unutamadığım dillere destan bir sofra hatırlıyorum; "Zekeriya Sofrası." Her çeşitten farklı tatlarla 41 çeşit yiyecek. Bilenler bilir, en basit yemekler bile olsa bir sofra şöleni gibidir. Göz görgüsü gibiydi.Hala aynı canlılığıyla gözümün önündedir.

3- Çocukluğunuzdaki Ramazan ve şimdi yaşadığınız Ramazan arasındaki en belirgin farklar nelerdir?

Yıllar bizlere, hayatımıza çok şey katıyor ya da çok şey kaybettiriyor. O zamanların en belirgin özelliği "paylaşım" idi. Ramazan bereketliydi, pişirdiğiniz yemekten bir tabak da mutlaka komşuya gönderilirdi. O tabak da boş gelmez, mutlaka dolu dönerdi. Çocuklar komşuda pişen farklı tatları nasıl da severler bilirsiniz. Yöresel yemekler bir başka olurdu. 

Sonraki yıllarda Tip2 diyabet çıkınca eskisi, gibi muntazam oruç tutamaz oldum. Toplumdaki değişimleri, insan ayrımlarını,  suçlamaları duydukça, gözledikçe "Geçmiş zaman olur ki, hayali cihan değer." diyorum.  O yıllarda şimdiki gibi şatafatlı sofralar değil, insan ilişkileri önemliydi.Yoksulluk ayıp değildi, yalan, riya, gösteriş, insan küçümseme, alay yadırganırdı.

Ben bu yıllarda bile dışarıda açık alanda dondurma ya da yiyecek yiyemem. Belki alamaz, canı çeker diye düşünürüm.Oruçlunun yanında çay içemez, yemek yiyemezdik. Evde bulunmayan , o anda ihtiyaç olan bir limon, bir yumurta komşudan ödünç istenirdi. Geri almazlardı tabii.

Sanırım eski ile yeni Ramazanlar arasındaki en büyük fark ;

madde ve insan ayrımı. Zekat- Fitre ödenmesiyle her şey biter sanılıyor. Oysa bir yoksulun evinde birlikte içilen bir tas çorba, gönül almadır, hatır saymadır, insan olmanın tadına varmadır. Yardımlar neden bir medya ordusunun önünde ilan edercesine yapılır? Ekmekler neden kamyonlardan atılarak, karmaşa yaratılarak verilir? İnsan harcayarak paye kazanılmaz, çok şey kaybedilir , ah keşke bilebilsek...

Mim'i doldurarak paylaşmak isteyen arkadaşlarıma sonsuz teşekkürler. Esenlikler diliyorum.

Makbule ABALI.

YAŞARKEN DÜŞÜNCELER...

Yaşamdan kısa bir kesit alınsa; Bir saat, bir dakika, ya da kısa bir an belki de. Kim bilir...? İçine ne çok şey sığdırır hayat. Yaşamın içinde bir anılar zincirine ekler belki. Yaşamdan silik bir alıntı belki de. Kim bilir...?

Sonunda hepsi anılar kutusunda saklanacaktır; günlerce, aylarca belki de yıllarca... Gün gelir kutu açılır, gökkuşağı renklerinde. Ya da daha silik, daha renksiz haliyle. Ak'la kara gibi; İnsan'a özgü, insan'a has... 

Anıları renklendirmek de insanca değil mi? Dünyaya renk katmak; gökyüzünü maviye, güneşi sarıya boyamak, yemyeşil çimenlerin arasında çiçekleri rengarenk yapmak gibi... Çocuklar, yetişkinler, herkes için daha güzel, daha yaşanabilir bir dünyaya ulaşmak gibi... 

Makbule ABALI

ÇOCUK İŞÇİ

Kentin kenar mahallelerinden birinde;
Yıkık dökük bir apartmanın bodrum katı,
Zeminin beş basamak altı,
Havasız, loş, nemli,
Malzemeler ortada;
Kösele, makas, çekiç, yapıştırıcı.
10 yaşında bir çocuk,
Boyu kısa, bedeni çelimsiz,
Elleri henüz küçük, güçsüz,
Tırnaklar simsiyah, 
Eller soğuk yanığı...
Kösele sert, eller küçük, makas kesmez,
Ellermorarır.
Okul çok uzaklarda,
Ev daha da uzak,
Kim hatırlar ki onları...?
Yevmiye 10 çörek parası var-yok,
Belki de 3 Ramazan pidesi.
Bugün nedir, habersiz
Bildiği, sadece yeni ayın ilk günü.
Parası yeter miydi bu ay?
Vitrindeki beyaz spor ayakkabıya?
Yetmedi...
Bodrum katı hayalleri
Alt katta kalakaldı.
Hayat tüm hızıyla devam etti yukarılarda.
Sesler, çığlıklar birbirine karıştı,
Dünyanın karmaşasında...
O gün İşçi Bayramıydı.

Makbule ABALI

1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü kutlu olsun.

BİR BAHAR MİMİ...

Bir zamanlar mim doldurmaktan çok da hoşlanmıyordum doğrusu. Hatta önceleri mim'in bloglar içindeki anlamını da çok iyi bilmiyordum.Öğrendim, yaptıkça da sevdim mimleri. Gene de özel yaşamların çok fazla paylaşılmasından yana değilim. Bu mim soruları bana değerli arkadaşım sevgili Tigris tarafından ulaştırıldı. Biraz geç yanıtladığım için bağışlanmayı dileyerek...

1* Bahar bir insan olsaydı, onunla aranız nasıl olurdu?

Ben bir bahar ayında doğmuşum. Bahar benim için en yaşamaya değer aydır. Baharı bir insan olarak düşündüğümde;sakin, ılımlı, hoşgörülü, nazik, duyarlı  bir insan düşlüyorum. Böyle bir insan her zaman can dostum olurdu.

2* Şu ana kadar yaşadığınız hayatın bahar dönemi hangi döneminiz ? O  dönemde neler yaşadınız?

Hayatımın her döneminde karakış da olsa baharlar yaratmaya özen gösterdim. İnanıyorum ki asıl bahar içimizde. Ama "çocukluk" gerçek bahar dönemi.Keşke hayatı zaman zaman geriye sarabilsek...

3*Bahar bir arkadaşınız olsaydı, onun okumaya ihtiyacı olan kitabın ne olduğunu düşünürdünüz?

Bu soruyu çok sevdim. Ama ben "Hediye etmek istediğim kitap" olarak algıladım. 
Yürekten inanıyorum ki; insanların daha duyarlı, daha ılımlı, daha hoşgörülü olabilmeleri için şiirle dost olmaları gerektiğine inanıyorum. Ben dostlarıma şiir kitapları hediye ediyorum.Öncelikle Orhan Veli, Cahit Sıtkı Tarancı ve Behçet Necatigil, Nazım Hikmet, Cemal Süreya şiirleri...
Baharı bu kadar güzel dile getiren bir başka şiir var mı?
"Deli eder insanı bu dünya;
Bu gece, bu yıldızlar, bu koku,
Bu tepeden tırnağa çiçek açmış ağaç "

Orhan Veli Kanık

Şiirle düşünmek, şiir diliyle duyumsamak ne güzeldir.
Aşağıdaki kısa şiir de Cahit Sıtkı Tarancı'dan:

İLK CEMRE
Kar eriyivermiş, buz kırılmış;
Kuşlar gibi azat olmuş sular,
Toprağa düşer düşmez ilk cemre.
Arzın bağrında bin yol açılmış,
Aktıkça akmış, şadolmuş sular;
Dağ başlarından ta denizlere.

4* Size baharı anımsatan insanlar var mı çevrenizde, varsa kimler?

İnsanları oldukları gibi kabul etmekten yanayım. Hepimizin çevresinde 4 mevsim yaşatan insanlar vardır. Mevsim değişikliklerine hazırlıklı olduktan sonra sorun yaşamıyorsunuz. İnsanlara espri ile yaklaşmayı severim. Kırmayan espriler tabii. Gülümsemek, gülümsetmek bahar havası yaratır. Hiç tanımadığım çocuklar bile bana bahar havası yaşatır. Tatlı bir esinti gibidir tavırları...

5*"Bahar" temalı bir yağlıboya tablo yapmak isteseniz, resmin içinde olmazsa olmazınınız ne olurdu?

Baharı tek yönlü düşünemezdim, uyum içinde çok şey yerleştirirdim tabloya. Güneş, papatyalar, gökkuşağı, uçurtmalar, rengarenk bir çiçek tarlası,salıncaklar, bir piknik masası ve çocuklar.....

6* Bahar yorgunluğu ile mücadele eder misiniz? Yoksa kendinizi baharın kollarına yorgunca bırakmayı mı tercih edersiniz?

Yaşantımız boyunca sağlıklı beslenmeye eşim de , ben de çok özen gösterdik. Gıda maddelerini alırken, tüketirken dikkatliyizdir. Ama bu yıl ben bahara yenik düştüm. 3 zorlu grip, ardından zatürre, sonra bir düşme, iki burun kemiği kırılması...Hala kendime gelemedim. Oysa her bahar ne güzel hayallerim vardır. Her şeye rağmen hala baharı çok seviyorum. Belki uzaktan sevmek mi...?

7* Baharda gitmek istediğiniz coğrafya ?

Huzur bulacağım her yer. Hayatım boyunca huzuru çok önemsedim. Mavi ve yeşilin buluştuğu, suyun aktığı , kuş seslerinin var olduğu  her yer. Gürültüsüz. patırtısız bir dünya.Sessizliğin rahatsız etmediği bir yer. Yanımda okumak için birkaç kitap, yazmak için bir defter ve kalem. Böyle bir coğrafyada ağaçlar ve  çiçekler de olur elbette.

Sorular güzeldi, baharı hayal etmek bile hoş. 10 arkadaşımızın mimlenmesi isteniyor. Aklımdan geçen çok kişi var. Umarım kimseyi zorda bırakmam. Şimdiden teşekkür ederim.

Kıyılar mutedil açıklar kaba dalgalı,
Zihnin arka sokakları,
Yüreğimin iklimi,
Çınar,
Arif Öztürk,
Ayna hikayesi,
Bücürük ve ben,
Hayat izlerim,
Persephone,
Ruhsuz atmaca,
Ruh müzem.
Acemi Demirci

Arkadaşlarıma şimdiden çok teşekkür ediyorum. 
Makbule Abalı . UÇUN KUŞLAR

DÜNYA CEHENNEMİ,,,

Bir çocuk sesi duyuldu uzaklardan;
Ağıt gibi, inler gibi, acı dolu,
Derinden, can acıtan...
Sonra sesler hepten durdu;
Bir gümbürtü koptu ansızın,
Oysa çocukların bayramıydı o gün.
Cocukların coşkusu kana bulandı,
Dünya yeniden cehenneme döndü...

Makbule ABALI

İNSAN'A DAİR...

Bir bebek gözünü açtı dünyaya;

Ağlayarak , tüm bebekler gibi.

Mevsim bahar, yaz ya da kış,

Ne farkeder ,

Bir kişi daha katıldı aramıza,

Dünya nüfusu +1 oldu.

Dünyaya bir ses daha katıldı,

Ağlamaklı...

İlk bağımsızlığını tanıdı önce,

Göbek bağı kesildi,

Sarılıp sarmalandı sonra

Günler, aylar, yıllar nasıl geçti,

Bilinmez...

Hayat mevsimler gibi akıp gider;

Yaz sıcağı gibi sımsıcak duygularla,

İlkbahar ritminde hafif esintili,

Ya da kışın ürperten soğuğu gibi,

Yürekler soğur, eller ayaklar üşür bazen.

Bahar yağmurlarının ardından, 

Bazen bir sonbahar hüznü sarar,

Hazan mevsimidir hissedilen.

Bir renk cümbüşüdür zaten,

Hayatın kendisi de.

Fırtına sonrası bir güzelliktir kimi zaman,

Tıpkı gökkuşağı gibi...

Beden değişir zamanla,

Gözler büyür, eller, ayaklar büyür.

Bebek önce çocuk,

Sonra ergen ve yetişkin olur.

İNSAN olur karmaşık bir dünyada...

Sorular, belki sorunlar içinde,

Sesler içinde, renkler içinde,

Önce emekler, sonra yürür, koşar

Ömrü boyunca çabalar,

Bilinmez bir dünyaya 

Ayak uydurmaya çalışır;

İnsanlara, hayvanlara, doğaya...

Makbule ABALI

OYUN- 3 PERDE ...

Bir dağ köyünde doğdu;
Küçükken hiç tiyatroya gitmedi,
Sahneyi, sahne perdesini, kulisi hiç görmedi
Tanıştığı sanatçı da olmadı.
Ama çocukluk oyunlarında hep hayali 
tiyatro sahnesindeydi...
Oyunları, ağıtları, gülüşleri hep roldü.
Sonra okulda sürdürdü tiyatroyu
Oyunlar oynadılar müsamerelerde;
Bazen suflör oldu, kıskandı rol kapanları,
Bazen çok alkış aldı, kutlandı ...
Tıyatroya ilk girişi gişeden oldu ,
Bilet satıyordu gişede,
Sonra büfede çalıştı bir süre,
Suflör oldu bir dönem;
Tozunu, kokusunu aldı sahnelerin,
Uzun diyalogları ezberledi perde arkasında
Ve bir gün rol düştü ona da;
Gelmeyen bir oyucunun yerine.
Sonra hiç inmedi sahnelerden
Maskelerle, alkışlarla, ışıklarla
Geçti bir ömür,
Işıklar sönünceye dek.
Ve ansızın bir gün,
Oyun bitti...

Makbule ABALI

YAŞ ALMAK...

Bazen sessizliğin sesini dinler insan.Ozaman diliminde aklına ne çok soru gelir. Bazen tatlı bir tebessümle kendi kendine yanıtlar. Bazen acı acı gülümser, farklı bir duyguyla sessiz kalır.Sessizliğe, sakinliğe ne çok ihtiyacımız var kimi zaman; Daha sakin düşünmek için, duygularımızı tartmak için, kendimizi sorgulamak için...

Hele yaş alırken, aylara ay, yıllara yıl eklerken. Yaşam sonsuz hızla devam ederken, değişirken, belki başkalaşırken... 18-24 Mart arası Dünya Yaşlılık Haftası olarak anılıyor. Dünya Sağlık Örgütü (WHO)

World Health Organisation yeni yaş dilimi skalasını değiştirdi. Buna göre:

0-17 yaş: Ergen

18-65 yaş : Genç

66- 79 yaş:Orta yaş

80-99 yaş: Yaşlı  olarak sayılıyor artık.

Bu değerlendirmeyi kimler nasıl algılar, bilinmez. Yıllar yaşlanmayı ölçer mi, yoksa yaş almak bir büyük deneyim midir hayatta? Yaş aldıkça gözlerinizin pırıltısı azaldı mı, gençlikteki neşeniz, coşkunuz şimdi nasıl? Dünyaya bakışınız sitemkar mı, hüzünlü mü, mutlu musunuz?

Mevlana ne güzel demiş: "Aynalar türlü türlüdür. Yüzünü görmek isteyen cam'a bakar, önünü görmek isteyen can'a bakar"  Yaşlanmak ya da yaş almak , dünyaya bakışımızı da sergiliyor. "Yaşlanmak" yıpranmışlığı, çöküntüyü çağrıştırıyor. Oysa "Yaş almak" daha olumlu, daha iyimser bir deyiş. Deneyim kazanmayı, olgunlaşmayı, değişimi vurguluyor.

Düşünür John Barrymore şöyle düşünüyor: "Umutlarını ve hayallerini bırakarak bezginliğe kapılan insan artık yaşlanmıştır." Katılmamak mümkün mü?

Makbule ABALI

YETER'İN ÖYKÜSÜ...

İnsan olmak, insan kalabilmek, insanca davranabilmek, insanın hak ettiği biçimde yaşamını sürdürebilmek... Kadın ya da erkek olmak, kendi cinsinin duyarlılıklarına sahip olmak elbette önemli. Ama kadın veya erkek "insan" olamadıktan sonra var olmak neye yarar? Hiçlik, belki de yokluk değil midir bu? 

 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günüydü. Görkemli kutlamalar, anmalar, yürüyüşler yapıldı. Bu öyküye İnstagram sayfamda da yer verdim. Bugün blogda yazmayı düşündüm. Özel günlerde bir gün değil, her gün duyarlı olmanın gerekliliğini düşünerek.

Bugün 11 Mart. Kadınlar adına birkaç günde mucizeler yaratılmadı elbette, ama her özel gün yeniden düşündürüyor, sorunları hatırlatıyor.

Dünya Emekçi Kadınlar Günü'nde bir emekçi kadının gerçek yaşam öyküsünü anlatacağım. Adını yazmayacağım. Adlar gerçek yaşama ne kadar yakın, ne kadar uzak? Kişilikler, kimlikler adlardan ne kadar etkilenmişlerdir, bilinmez. 

Yeter, bir annenin 5 çocuğundan dördüncüsü. Bir yakınlarının düğün günü, onların felaket günü oluyor. 
Coşku, trajediye dönüşüyor. Anne babası düğüne giderken bindikleri arabaya bir tır'ın çarpması sonucu uçuruma yuvarlanıyorlar. Hurdahaş olan arabanın içinde ikisi de can veriyor. Yol uzun olduğu için gitmeden çocuklar dedeye bırakılmıştır.

Yakın akrabalarının ekonomik durumları, çocukların bakımını üstlenmeye elverişli değildir. Ailenin yıkımı sonucu üç büyük kardeş dedelerine veriliyor. 5 yaşındaki Yeter ve 3 yaşındaki erkek kardeşi, uzak bir kentteki kız ve erkek yetiştirme yurtlarına verilirler. İki kardeş birbirlerinden de ayrılmşlardır. 

Yurtlarla ilgili öyle olumsuz izlenimler edinmişiz ki; önce içim titriyor, sanırım belli de ediyorum. Ama o beni rahatlatıyor. İyi bir yönetici, vicdanlı eğiticiler çocuklara yaşanabilir, güzel bir dünya yaratmışlardır. Oradaki günlerini anlatırken gözleri parlıyor; "Hafta sonları öğretmenlerimizle pikniğe, sinemaya giderdik"
diyerek anlatıyor.Çocukları mutlu etmek nasıl da kolaydır. Günlük yaşamı farklı kılan her şey onlar için mutluluk kaynağı olabilir. 

Yurtta geçen beş yılın ardından dayısı onu yurttan alıyor. Kardeşi diğer yurtta kalıyor, öğrenimini tamamlıyor. Yeter sonra ortaokulu bitiriyor. bir süre dayısıyla birlikte okul kantinlerinde çalışıyor. Bu arada yeni bir acı yaşıyor, dayısını kaybediyor. Acıya alışan pek çok insan gibi hayatta mücadelenin zorunlu olduğunu,ayaklarının sağlam yere basması gerektiğini öğreniyor. Pes etmiyor.

Yeter dayısının ölümünden sonra evlenir. Sonu boşanmayla biten mutsuz bir evliiık biraz kırıcı, biraz üzücü yılları içerir. Yalnızlık bir süresonra onu yeni bir evliliğe yönlendirir. İkinci eşiyle tanışır. Yeter'in değerini bilen, ona önce insan sonra kadın olduğunu hissettiren bir eş. Yeter'in "hayatta her şeyim" dediği bir oğulları olur. O'na çoğunlukla adıyla seslenmekten çok "Paşam" diyerek hitap ediyor. "Oğlum varlıktan çok yokluğa alışsın istiyorum" sözü onun.

Geçmişte yaşadığı günlerden onda kalan en kalıcı iz, böbrek hastalığı. Böbrek sancısı tutunca hayatı çekilmez oluyor, zaman duruyor adeta. Hakkını her zaman, her yerde savunabilecek mücadeleci bir karakteri var. Bir dönem öfke kontrolüne de gitmiş. 
"Karmaşık, sorunlu toplumlarda öfkesini kontrol edebilenleri kahraman ilan ediyoruz." diyorum. Birlikte gülüyoruz. Zaten gülmediği zaman yok gibi. 

Hayatın zorluklarına gülümseyerek, dik durarak, hakkını savunarak karşı duruyor. "Oğlumun varlıktan çok yoksulluğa alışmasını istiyorum." sözü o'na ait. 
Binlerce kadının, kadınlığının bilincinde olmadan yaşadığı, dövüldüğü, hor görüldüğü, öldürüldüğü ülkemizde özellikle kırsal kesimde bilmediğimiz, tanımadığımız kim bilir daha kaç tane Yeter var?
Kimisi kendini kurtarabiliyor, hayata direnerek, kendine güvenerek, hakkını savunarak... 

Bugün onlardan birinin kişiliğinde; üreten, emek harcayan, kendini ezdirmeden insan kalabilen tüm kadınların Dünya Emekçi Kadınlar Günü'nü kutluyorum. Onlara sembolik olarak kadınları simgeleyen, çiçekleri ince, naif,  kırlgan, dalları ise sanki tehlikelerde savunabilmek için dikenli, mimoza çiçeklerinden armağan ediyorum.  Kadınlarımızı ben
toprak altında zorlu kış şartlarında kalıp sonra baharla birlikte baş veren, yeşeren , adeta "ben de varım" diyen kardelenlere, arpa zambaklarına benzetiyorum.

Sadece bir gün değil, yıl boyu yolları hep açık olsun, karşılarına onları incitmeyecek, hırpalamayacak iyi insanlar çıksın...