Sınav yok artık...
Toplandı tüm çocuklar,
Alkışladılar; sınav yok artık...
Oynadılar doyasıya;
Koştular, atladılar, zıpladılar,
Çiçekler, ağaçlarla kucaklaştılar,
Kaydılar kaydıraktan, birer ikişer,
Dünya dönerken onlar da döndüler...
Kuşlar, kelebekler, karıncalar,
Eşlik etti oyunlarına.
Düşler kurdular aralıksız,
Öyküler anlattılar bitişsiz.
Yeni arkadaşları oldu kitaplardan,
Okuyup paylaştılar gün boyu...
Koca bir çember oluşturdular el ele,
Köprüler kurdular yürekten yüreğe,
Yollar aştılar beyinden beyine...
Sonra bir an durdu dünya;
Seslendi bir yetişkin ansızın,
Dönün yerlerinize...
...............
Çocuklar şaşırdı, oyun bitti;
Çocuklar küstü, sesler gitti...
Makbule Abalı
yine nefis olmuş...
YanıtlaSilGözlemlerin bize, hayatı ayrıntılarda yakalatıyor...
YanıtlaSilÇocuk olmayan,çocukluğunu yaşamayan büyük insanların hep bir yanları eksik değil midir? Nasıl bir vatan ve çocuk sevgisidir ben bunu hiç anlamıyorum. Bu ülkenin görünen çocukları var.Ama bir de sürü ile görünmeyen hiç çocuk olmamışlara uzatılacak gerçek ve kalıcı eller; hangi üretimin peşindeler acaba?
YanıtlaSilve yetişkin oldular, yaşları onbir olduğunda, oyun bitti
YanıtlaSil