Taştı; Duygusuz, anlamsız
Kaldı yıllarca yerinde...
Fırlatıverdiler bir gün denize doğru
Düştü, yer değiştirdi..
Bitkiydi; Işığa, suya tutkun
Uzadı, büyüdü, çiçek açtı...
Baharı özledi hep mevsimlerin ardından
Susuz kaldı bir gün, kurudu...
Çoban köpeği idi
Sürüyü korudu onca yıl...
Hata yaptı bir gün,
Kurtlara yem oldu...
İnsandı; Düşünen, konuşan, gülen, ağlayan
Doğdu, adım attı dünyaya...
Girdi sahneye; bazen maskeli-bazen maskesiz
Türlü rollere büründü yıllarca...
Uydu yaşama; büyüdü, gelişti ve öldü.
Mezar taşında sadece iki sözcük kaldı;
Doğdu... Öldü...
Makbule (Gültekin) ABALI 1974
Alkışlıyorum ellerim acıyıncaya kadar...
YanıtlaSilyeni_ başlıyorum demiştiniz...
YanıtlaSil)
yeni değil...
devamını dilerim, kaleminiz hiç susmasın
Yorumlara teşekkürler;Okumak,yazmak hep bir "tutkuydu", zamanında "amatörce" yazdığım,kimseyle paylaşmadığım şiirlerimi
YanıtlaSilde "yeni" bloğumla buluşturuyorum...
Ferkul'un dileği tutacak;güveniyorum.
YanıtlaSil1974 ün 30 Nisan'ına dek yakınındaydım Ama o
zamanlar mesai içinde bunları paylaşmak,özel miydi?dersin.Özel sayılmayan Fevzi Bey'in doğrularıydı belki.Mümtaz,Habip,Sultan Bacı...Oydu,şuydu ya da buydu;ama insanlar birer kişilikti;kişi değil.(Aslında burası da bunların yeri değil)