BABAMA MEKTUP...

Ne kadar uzun zaman oldu yazışmayalı... Oysa ben oldukça sık yazardım eskiden. Sen de düzenli olarak her hafta yazardın. Haber merkezi gibiydin. Nasıl mutlu olurdum. Cep telefonlarının henüz olmadığı yıllardı. Biz gurbetteki öğrenciler bin bir zorlukla postaneden telefonla konuşmaya çalışırdık. Ailesinden  uzakta bir öğrenci için mektup cankurtaran sayılırdı. Adeta evin kokusu sinmiştir o mektuplara. Hele bir de içi güzel haberlerle doluysa mutluluk ikiye katlanırdı.

Annem işlerinden ötürü çok sık yazamazdı ama yazınca uzun yazardı. İşlek bir el yazısıyla yazılan, buram buram sevgi kokan, hasret yüklü mektuplar... Nasıl sevinirdim. Okurken bazen yanaklarımdan yaşlar süzülürdü. Senin mektupların hep daktilo ile yazılmış olurdu. Kısa ama her şeye yer veren açıklayıcı mektuplar. 

Annem "Canım Yavrum" hitabıyla başlamışsa sen her zaman "Makbule Kızım" diyerek başlardın. Ciddi bir hitap ama bilirdim ki içeriği duygu yüklüydü. Bütün çocuklarına için titrerdi, hepimizi çok severdin. 

O emektar daktilo tık tık sesleriyle sadece mektuplara değil, eve getirilen ne çok dosyaya yardımcı olmuştur.Ona  kızım sahip çıktı. Hatta anıları yaşatmak adına kullandı da. Öylesine iyi bakmışsın ki hala tıkır tıkır işliyor. Çok küçük yaşta anneni kaybetmiş olmanın etkisi mi bilmiyorum, yumuşak, sakin bir mizacın vardı. Çevrendeki insanlara karşı hep nazik ve ölçülüydün. 
Ben senin küfür ettiğini hiç duymadım. Çok kızdıklarına bile kin beslemedin, nefret etmedin.

Babalarla kız çocukları arasında sıkı bir sevgi bağı olduğu söylenir. Kız çocukları için baba bir güven ve güç kaynağı sayılır. Pek çok kız çocuğu babasını sever, ona düşkündür ama ben sana hayrandım baba. Sen kardeşler arasında sevgi paylaşımında hiçbirimizi ayırt etmezdin. Evde olman hepimiz için bir güvence idi. Kendimizi daha rahat hissederdik.  Özellikle kız çocukların babalarına güvenmeleri daha sonraki yıllarda evlilik ilişkilerini de sağlam temellere oturtuyor. 

 Henüz o yıllarda televizyon yoktu. Daha sonra tek kanallı televizyon en büyük lüksümüz olacaktı. Adana'da iki sinema vardı. Sen bizi her Cumartesi ailece önce Asmaaltı Kebapçısına ve sonra Alsaray Sinemasına götürürdün. Seçiciydin, sorardın, filmler izlememize uygun değilse o hafta gitmezdik. Kolay kolay sinirlenmezdin. Belki bizler de sinirlenebileceğin şeyler yapmadık. 
İmkanlar ölçüsünde yenilikleri hep izlemeye çalışırdın. Hayatı kolaylaştıran, güzelleştiren araç gereçler evimize hep alındı ve kullanıldı. 

Babalar mutfağa girerse çocuklar nasıl da mutlu oluyor. Senin mutfağa girdiğin zamanlar iştahımızın tavan yaptığı zamanlardı.Artık ben de ev sucuğu yapıyorum. Ama o lezzette olmuyor. 2 kere çekilmiş dana kıyma içine tuz, karabiber,kimyon, dövülmüş sarımsak katarak iyice yoğururdun. Çok az yağla tavada pişirirdin.  Bizler mutlaka ikinci partiyi isterdik. Onun için mi daha az yapardın bilmiyorum. Artık hiçbir sucukta o lezzeti bulamıyorum. Zaten artık sucuk da yiyemez olduk. 

Her konuda tasarruf çok önem verdiğin bir şeydi. Sofrada kalan yemekler ve ekmekler hiçbir zaman çöpe dökülmezdi. O yıllarda biz bütün çocuklar yerde gördüğümüz ekmeği hemen öpüp kaldırırdık. Ekmek kutsaldı. Ve hepimiz bayat ekmeklerden yapılan ekmek çorbasını(Papara) bayıla bayıla içerdik. Bol soğan, salça, varsa domates ve kızarmış ekmekler katılarak yapılan basit bir çorba sen yapınca bize nasıl da güzel gelirdi.

Bak gene eskisi gibi uzun bir mektup yazdım. Ama inan mektup bitince düşünmeden edemedim; Keşke kısa bile olsa  gene mektuplarını okuma şansım olsaydı. Gene sağlık haberlerinizi alsaydım. Geçmiş zaman kullanıyorum şimdilerde. "Geçmiş zaman olur ki hayali cihan değer" diyoruz artık. İyi ki yaşandı o güzel yıllar... İyi ki annemiz babamızdınız...Sizden çok şey öğrendik.
Aslında günler önemli değil. Ama bugün özellikle anmak istedim.
Bilsen nasıl arıyor, özlüyorum. Saygıyla, özlemle, rahmetle anıyorum.